Toetsen als nieuw leermoment
Clara Zijlsta is in opleiding in Maastricht. In deze column vertelt ze hoe ze het toetsen en beoordelen binnen de opleiding ervaart.
"Maken toetsen je een betere of goede huisarts? Daar ben ik nog niet over uit."
De school van het leven gaat door
Daar zit je dan, binnen een maand na de start van je opleiding, in een grote zaal met tientallen mede-aios, aan je eigen tafeltje de LHK-toets te maken. Ik was goed voorbereid, dus niet zo zenuwachtig. En zo’n toets over droge feiten ligt mij wel. Al zijn er vragen waarvan ik denk: géén idee. Hoeveel procent van de Nederlanders heeft X, Y, Z? Ik red me eruit door te denken: welke kennis heb ik hierover, en wat kan ik afstrepen? Dan vul ik gewoon iets in. Statistisch gezien haal je de toets dan toch wel. Het goede aan toetsen is dat ze proberen je voortgang te meten op veel vlakken. Ik ben blij met de diversiteit aan toetsvormen, de frequentie van gemiddeld drie keer per jaar is ook prima. In Maastricht is de vaardighedentoets vervangen door een module. Verder volgen we het landelijke Toetsplan.
Geschikt of niet?
Maken toetsen je een betere of goede huisarts? Daar ben ik nog niet over uit. De toetsen in de huisartsopleiding zijn een soort minimum, vind ik. Dus vraag ik me wel eens af: als je alle toetsen haalt, ben je dan écht geschikt voor het vak? Want een go of no-go zit er niet aan vast. Ik zie het zo: feedbackmomenten horen erbij en toetsen zijn gewoon handig om te weten waar je staat. Heerlijk vind ik ze niet, maar verschrikkelijk ook niet. Ik gebruik ze als nieuw leermoment. De breed gedragen opvatting is dat je in de huisartsopleiding je leerproces zelf vormgeeft. Je hebt de vrijheid om de dingen te leren die je wilt leren, zolang je voldoet aan je persoonlijke leerplan.
Eyeopener
Van de ComBeL leer ik veel, maar de consulttoets leverde me een van de grootste eyeopeners op. De camera gaat aan, dus je bent je meteen al bewuster van je houding en je manier van communiceren. Bij de beoordeling kreeg ik te horen: “Je spreektempo ligt nogal hoog.” En omdat ik de dingen graag goed wil uitleggen, wordt het al snel te ingewikkeld voor de patiënt. Hm, blinde vlek.
Nu wil je vast wel weten wat er toen door me heen ging.
Dan zeg ik: “Feedback is een cadeautje, je pakt het uit, kijkt ernaar en je gaat ermee aan de slag.”
Dan zeg jij: “Clara, wat is je échte, eerlijke antwoord?”
En daar komen ze, de smoezen. O jee, ik heb nét niet de goede opname geselecteerd. Ja maar, ik had opnameproblemen, zie je dat niet? Door de feedback vroeg ik me ook ineens af of ik wel een goeie huisarts ben… Dat nadenken en je bewust worden van waar je staat en wat je nog moet leren is natuurlijk ook precies de bedoeling. Pijn doet het niet, maar het wordt je wel duidelijk: het klopt wat ze over je zeggen. Opleiders weten wel raad met smoezen of een laconieke houding. Je krijgt het altijd terug. Het is leren en blijven leren. De school van het leven gaat altijd door. En toetsing dus ook.