Een dokter voor álle mensen
Als huisarts wil ik een dokter zijn voor álle mensen. Ook voor deze bijzondere patiënt, die de hoofdrol heeft in mijn verhaal. Op een dag deed ik dienst op de HAP en werd mijn hulp ingeroepen voor iemand die erg ziek was. En die berucht was om zijn gewelddadigheid. De brandweer, de ambulance, de politie en de thuiszorg hadden allemaal te horen gekregen: ga er niet meer naartoe! Daar komt bij dat deze man een zware angststoornis had ontwikkeld, wat de zorg ook bemoeilijkt. En nu moet ik naar hem toe, want hij lijkt ernstig ziek.
Mijn conclusie was altijd: nou, ik ben niet voor niks dokter geworden. En zo is deze casus voor mij een eyeopener, op een positieve manier. Inderdaad, dokter voor alle mensen. Dat is iets heel moois.
Overal camera’s
Ik rijd naar het adres, in een auto van de HAP met een chauffeur. We spreken af: “Bel me over vijf minuten. Als ik opneem is het goed en als ik niet opneem moet je de politie waarschuwen.” Een beetje gespannen, maar niet bang, loop ik over de oprit naar het huis. Overal hangen camera’s. Als ik aanbel zwaait de deur vanzelf open. Binnen ook overal camera’s. Ik loop door naar de kamer waar de man in bed ligt. Om hem heen is het een grote puinhoop, het is duidelijk dat hij niet goed meer voor zichzelf kan zorgen. Ik stel me voor en de man stelt zichzelf ook netjes voor. Meteen erachteraan zegt hij: “Ik wil even vertellen dat ik een wapen onder mijn kussen heb liggen. Dat is niet voor u bedoeld.” “Nou, fijn dat u dat even meldt”, zeg ik, opgelucht dat het wapen onder het kussen blijft.
Ziekenhuis is geen optie
“Waar heeft u last van?” vraag ik. Het lichamelijk onderzoek wijst op een sepsis: koorts, hoge pols en een nare wond die hoognodig specialistisch schoongemaakt moet worden. Ook is een infuus met antibiotica nodig. Maar voor deze patiënt is het ziekenhuis geen optie. “Als ik daar naar binnen ga word ik zo bang! Ik wil hier bij mij thuis hulp en als dat niet lukt, dan ga ik maar dood”, geeft de man te kennen. Ik maak de wond dan zelf maar schoon en geef de patiënt een hoge dosis antibioticum. Ook bel ik de thuiszorg, leg uit wat er aan de hand is en dat er wondzorg en andere verzorging nodig zijn. Dat vertel ik ook aan de patiënt, die het begrijpt. Dan neem ik afscheid en loop ik weer terug naar de auto. De chauffeur wil gelukkig naar mijn verhaal luisteren. Daarna vervolg ik mijn dienst. Een paar weken later hoor ik dat de patiënt behoorlijk is opgeknapt.
Niet voor niks dokter geworden
Deze casus deed mij iets beseffen. Ik kom uit een land met oorlog, heb veel gezien en meegemaakt. Toen ik dokter wilde worden, heb ik me vaak heb afgevraagd: hoe zou je reageren als iemand die de meest vreselijke dingen heeft uitgehaald jouw hulp nodig heeft? Mijn conclusie was altijd: nou, ik ben niet voor niks dokter geworden. En zo is deze casus voor mij een eyeopener, op een positieve manier. Inderdaad, dokter voor alle mensen. Dat is iets heel moois.